Opnieuw was het feest! Roparun 2017

Een jaar voorbereiding, en dan opeens is het toch zover...Roparun 2017. En ik ga mee!

 


Het was spannend, ik wilde heel graag nog een keer, maar was tot op het laatst onzeker of het ging lukken. De virussen in de periode september-december hadden er aardig ingehakt en het ziek-zijn en uiteindelijk overlijden van mijn allerliefste vriendin Betje maakten dat ik zowel fysiek als emotioneel allesbehalve in balans was. Tel daarbij op dat ik bijna geen prednison meer slik en je snapt misschien mijn twijfels.

Die verdwenen echter naarmate 2 juni dichterbij kwam. Ik durfde zelfs weer reclame te gaan maken om te kijken of ik wat sponsorgeld binnen kon halen. Via dit blog wil ik dan ook alle gulle gevers en mensen die lootjes gekocht hebben heel hartelijk bedanken. Jullie vertrouwen was een grote steun voor mijn zelfvertrouwen.

 


En toen was het opeens vrijdag 2 juni. Voor dag en dauw naar de bakker zodat ik voor het hele weekend goed brood heb waarmee ik hoop dat mijn darmen zich rustig houden! Alles zit in de tassen, dus op naar de vereniging. Twee prachtige campers (dit jaar groot genoeg!) en twee busjes worden volgepropt. Paparazzi's maken vele teamfoto's en even voor elven zijn we op weg naar Hamburg. Het is goed toeven in camper 1. Gezelligheid troef, alsof we elkaar alweer jaren kennen (wat niet zo is met twee kersverse "meisjes" in de catering), dat beloofd veel goeds. De rit verloopt voorspoedig met af en toe de gebruikelijke Stau en Baustellen unterwegs. Ik geloof dat we om een uur of 6 in motel Hollenstedt zijn aangekomen. Kamers verdelen, even opfrissen en toen op naar die heerlijke Italiaan die alles op een zodanig tempo doet dat de eersten de buit al binnen hebben als de laatsten nog moeten gaan bestellen. Maar wat hebben we gelachen toen iemand probeerde een in- en uitstapsysteem voor de busjes te bedenken en te laten uitspelen door de lopers.

's Nachts een hotelkamer voor mezelf, kosten natuurlijk ook alleen voor mijn rekening, maar dat was het waard, want ik heb heerlijk geslapen. (Dat is de rest van het weekend "ietsjes" minder goed gegaan.) Ontbijt zonder Commandante, dus onbeperkt koffie, thee etc...




Op naar een natte startlocatie (waar de aandacht voor Miss M beduidend minder is dan vorig jaar) om team A uit te zwaaien.

Team B en alle andere mensen vertrekken kort daarna naar de stallen van Bokel. Wat een relaxte start. Op ons gemak maken we alles klaar en genieten van de eerste acties van de cateraars en masseurs. Ondertussen is de zon lekker gaan schijnen en gaat er dus gewoon een korte broek aan! 

En we zijn op weg...

Op weg naar de supermarkt van Lilienthal vlak voor Bremen. Helaas bleken er meer supermarkten te zijn en bleek de laatste kilometer wat langer te duren. Opeens viel ook het kwartje dat wij vorig jaar net als het huidige team A erg lang op team B moesten wachten. Een misverstand over de wisselplek! Gelukkig kwam alles goed en konden wij aan de pannenkoeken terwijl de anderen zich door nachtelijk Bremen heen worstelden.



Op naar de bowlingbaan in Achternholt voor de volgende wissel (eentje zonder toilet...), zou het lukken om te slapen in die comfortabele camper? Niet echt dus, maar wel een beetje uitgerust begonnen we aan onze eerste nachtrit. Fijn dat we naar het licht toefietsten, dat scheelt echt! Een lange trip naar Kluse, waar het Hemaworsten feestje met croissants een warm welkom was. Na deze rit werd ik wel geconfronteerd met het belang van eten en drinken onderweg, bij onvoldoende input slaan gelijk de bibbers toe. Werd gelukkig goed opgevangen zodat ik al snel van een heerlijk warme douche kon gaan genieten

.


De 3e shift alweer. Groot feest in Sleen (door de molen) en Dalen waar alle verenigingen zijn ingezet om Sleen te verslaan in de titel om de mooiste doorkomst. Ergens onderweg treffen we nog een klein feestje omdat we op de helft zijn. Was het ook op dit stuk dat we opeens door de vrijwilligers van de Roparun heerlijke hamburgers geserveerd kregen? En dan opeens staan we bij B&B Sagenland in Harbrinkbroek, waar we weer allerhartelijkst ontvangen worden.

Team A gaat de nacht in, maar veel te snel (en weer zonder echt te slapen) mogen wij het midden in de nacht in Warnsveld (voetbalvereniging) alweer overnemen. De stikdonkere nachtshift waar Zutphen en de ruime omgeving licht in de duisternis brengt met een lint van 6 km waxinelichtjes. Indrukwekkend!

En wat een waanzinnig feest! Daarna echt donker en geen team te zien. Koud en helaas een flink stuk run-bike-run, dus moesten de fietsers
plaats maken voor de lopers. En dachten wij op te warmen in het busje...niet dus, want voor lopers hoeft de kachel niet aan. Dus nog kouder dan daarvoor stapten we op voor onze laatste kilometers naar Ede. Ook hier een lint van lichtjes en een welkomstcomité wat ons gezellig kletsend naar binnen fietste.


5 dagen later (want zo voelt het als je dag-nachtritme in de war geschopt wordt) beginnen we alweer aan onze laatste shift van Leerdam naar de Coolsingel. Heerlijk ontbeten bij die fantastische mensen van "Kippie", die hun erf,bijkeuken en toilet beschikbaar stellen en ook altijd in zijn voor een gezellig praatje. 
Zijn we te laat op het wisselpunt...

Daarna met pittige tegen- en zijwind de Alblasserwaard in, geen wonder dat de teams uit Parijs veel eerder in Barendrecht waren.






Laatste teamfoto voor de lange Run-bike-run:

De doorkomst door Barendrecht, met alle familie, vrienden en bekenden, één groot feest!

En de kers op de taart: met het hele team afstappen bij de Daniel. Voor het laatst langs de kliniek waar het allemaal om begonnen is.

Opgelucht en trots dat het gelukt is.

Vlak voor de officiële finish:









En erna:

Dank jullie wel lieve teamgenoten dat het weer zo'n mooi avontuur geworden is.

Nog een filmpje:
https://www.facebook.com/annemarie.meijers.7/videos/vb.100003461482863/1242291452562892/?type=2&video_source=user_video_tab

Ik ben er bij en dat is prima!

Hej allemaal,


Het is 21 mei 2016.
3 jaar geleden (21 mei 2013) stond het volgende stukje op mijn blog:

Lars schreef het gister al dat ik misschien met een mondkapje voor naar de serre zou mogen om van daaruit naar de Roparun te kijken. Nou het mocht! Ik heb er 2 keer even gezeten en zo iets van de sfeer meegekregen. Helaas kon ik niet al te veel van het parcours overzien en verder was ik er ook best emotioneel onder omdat ik liever zelf op de fiets had gezeten. Zegt die heerlijk optimistische dokter van me: "Dan doe je dat toch gewoon volgend jaar!". Ik denk nog niet in dat soort grote stappen, maar als hij het zegt...op naar volgend jaar dus!

Vorige week vrijdag, de 13e notabene, zat ik toch opeens in een camper op weg naar Hamburg. Na een jaar voorbereiding, flink wat fietstochten en heel veel twijfels of het me zou gaan lukken ging het toch gebeuren. Met een 25-koppen tellend team in twee busjes en twee te kleine campers was het passen en meten, maar we vertrokken gewoon! Zittend op kussens in het gangpad drong het pas echt tot me door dat het grote avontuur begonnen was. Ik ging mijn belofte inlossen, mijn droom waarmaken...

Gedurende dit weekend ben ik elk gevoel van tijd en plaats kwijt geraakt, het lijkt wel of ik niks nauwkeurig kan navertellen terwijl ik dat graag zou willen omdat ik heb genoten van elke seconde!
Het meest opvallend was de teamgeest: 25 individuen die elkaar als groep helemaal niet zo heel goed kennen, leveren met elkaar een topprestatie. Allemaal een eigen taak en een eigen missie, maar een gezamenlijk doel. De schouders gaan er onder, iedereen helpt elkaar en er is veel humor. En nog belangrijker er is veel zorg voor elkaar. Als je met jouw deel van het team een shift hebt gedaan, dan word je naar bed gedirigeerd, aan het eten gezet, richting douches gestuurd of heerlijk gemasseerd. Echt slapen doe je niet, maar er wordt alles op alles gezet om er voor te zorgen dat iedereen weer enigszins bijtankt om verder te kunnen. Adrenaline doet de rest!

Na mijn gangpadplek, zat ik het tweede deel van de heenreis in het busje. Jeanette was bang dat ik anders niet fit genoeg zou zijn om te fietsen. Viel Stau unterwegs, Hamburg bleek ver weg...dan realiseer je je pas dat je dat hele stuk dus terug gaat lopen/fietsen met zijn allen. Bizarre gewaarwording.

In een motel vlak bij Hamburg hebben we overnacht, de meesten tenminste.  Vijf van ons sliepen in de campers. Voorafgaand nog een gezamenlijke maaltijd bij de plaatselijke Italiaan. Heerlijk gegeten en de stemming zat er meteen goed in: grappen en nadere kennismakingsverhalen wisselden elkaar af.     

Kamer gedeeld met Thea, allebei tot de ontdekking  
gekomen dat we iets doodnormaals en toch wel 
belangrijks vergeten waren. Mijn vergeten deoprobleem kon ik gelukkig oplossen in de shop bij het motel. Na een redelijke nachtrust voor iedereen een ontbijtbuffet bij een soort Wachtcommandante, die goed in de gaten hield of we ons wel aan de spelregels hielden.

Op naar het startterrein.

Waar komen opeens al die teams vandaan? Onderweg heb ik er maar één gezien... Het is op het terrein gelijk een soort ons kent ons, iedereen kletst met elkaar. Mijn gehaakte roparunnertje oogstte bewondering. Jammer dat ik geen haakpakketten mee had genomen, ik had er zo een aantal kunnen verkopen...
Fietsen in orde maken, een groepshug met een speech van Carry, die nog even aangaf hoe bijzonder het voor mij is om dit te kunnen doen. Emotioneel moment. Op naar het startpunt, dat was wat chaotisch en minder feestelijk dan ik had verwacht. En dan wordt de start uitgesteld omdat onze starter te laat was en eerst nog door de schminck moest.

Na het startschot raak je in een stroomversnelling, opeens ben je echt op weg. Tenminste het A-team. De eerste kilometers had ik ruzie met de kaartenstandaard, papieren die niet bleven zitten, een Garmin die ik niet kon lezen en een helm die hoogst irritant was en die ik dus na zo'n 3 km bij Chris in zijn handen heb geduwd. Vervolgens raak je in een flow en ga je de routine van de km-wissel begrijpen. Eerst braaf achter Jeanette aangefietst met wisselend 
Jos, Jan, Richard en John tussen ons in. Je leert dat je Karin en Chris in het busje kunt vragen om eten en drinken of hulp bij eventuele technische probleempjes aan fiets of Garmin. Voor  je het weet fiets je zelf ook gewoon vooraan en doe je ook een run-bike-run stuk zonder Jeanette alleen met twee lopers. En dan opeens is daar de eerste wissel: bij de manege in Bokel.    


Ik heb geprobeerd de wisselpunten voor mezelf op een rijtje te zetten, maar had echt de routerol nodig om dat voor elkaar te krijgen. Het is namelijk zo onwezenlijk om ergens aan te komen en vervolgens op een andere plek te ontwaken. Bij één stop heb ik ook echt geen beeld meer waar dat was en wat er gebeurd is. 

Toch maar weer even een chrono met opmerkingen, dat helpt om dingen op een rij te zetten:
 

Wisselpunten

1- Bokel, een manege waar ik eerst wat te eten kreeg, vervolgens een heerlijke massage van Jacquelien om daarna door Carry naar bed gedirigeerd te worden.

2- Lilienthal, supermarkt waar we snel moesten toiletteren want het B-team was al dichtbij! Duurde uiteindelijk toch iets langer dan verwacht. Zodoende werden een aantal van ons door de motorrijder van de organisatie aangesproken op het niet dragen van een veiligheidshes. Maar het liep met een sisser af omdat hij zag dat we aan voorbijgangers uitleg stonden te geven over de roparun. Die kregen vervolgens van hem weer een folder. Dezelfde "strenge" motorrijder complimenteerde Jeanette en mij later over goed verkeersgedrag (hand uitsteken hihi...). 
Tijdens de rit hierna was er een moment waarop ik echt heel trots op mezelf was, omdat ik zonder brokken en met een haperende Garmin, drie lopers door donker Bremen heb geloodst. Geen paniek (waar ik anders best goed in ben),  maar rustig de taken verdeeld. Ze moesten zelf op de km wissel letten, en degene op de fiets met werkende navigatie moest mee op de route letten. Thanx jongens! 

3- Achternholt, dit was voor mij echt instappen en slapen, maar voordat ik dat door had stond ik eerst bij het verkeerde team in de pannen te gluren wat we nu weer gingen eten...

4- Kluse, voetbalvereniging en roparun steunpunt, 's morgens vroeg koude douche en daarna de eerste lopers binnenhalen, gezellig met croissants en Hema worst.

5- Sleen, brandweerkazerne, feest in het dorp, en weer zo'n heerlijke massage maar nu in de buitenlucht.

6- Geesteren, heel bijzonder wakker worden bij b&b Sagenland, wat een lieve ontvangst!

7- Warnsveld, voetbalvereniging, hier begreep ik echt totaal niet meer waar ik was. Ben ergens een kleedkamer ingegaan om te douchen en heb dankzij een aanwezige vrijwiller de weg naar de camper weer teruggevonden. 

8- Ede, brandweerkazerne, we moesten weg in het donker met twee haperende -lees niet werkende- garmins richting Grebbeberg. Ik geloof dat we gelijk tegen de stroom in reden ipv door de kazerne, ging gelukkig toch goed!

9- Leerdam, na de langste etappe (was zo blij met Jeanette, die de lange run-bike-run voor haar rekening nam),  de b&b die we Kippie genoemd hebben. Karin, Richard en de 3 J's voorop bij de laatste gezamelijke km. Team-B knuffelen en uitzwaaien en dan eten met dank aan Nelleke (die helaas niet mee kon met de run en er nu wel was), Basti en Kirstin (die ons de hele run van eten en drinken hebben voorzien).

Ontvangstcomité in Leerdam bestond verder uit Aad en Lenette van vorig jaar en onze hoogzwangere ex-teamcaptain Yvonne. Leuk dat ze er stonden. Super ontvangst door de B&B eigenaren!

En dan bij de vereniging nog een laatste massage. Heerlijk die verwennerij! Rolf en Jacquelien waren een geweldig duo, wanneer sliepen die mensen eigenlijk? Wanneer sliepen wij? Waarom ben ik op 21/5 nog steeds niet moe? Adrenaline blijft door mijn lijf gieren, 't is nog erger dan prednison...

Oh ja, na die massage waren we er natuurlijk nog niet we moesten eerst team-B opwachten bij de kleine Duiker, daar stonden al veel lieve familieleden en vrienden. Door Barendrecht fietsen was een eitje, daar werden we gewoon vooruit geknuffeld door alle fans!

En toen de Daniël, ik was achteraan gebleven maar dat liet Carry niet zomaar gebeuren. Als geen ander had ze in de smiezen hoe speciaal dit voor mij was en samen met mij stapte ze van de fiets om in alle rust langs de Daniël te lopen. Zo mooi, ik heb het waargemaakt, de tranen waren niet alleen van onverwerkt verdriet maar vooral van blijdschap en trots. Zo blij ook met lieve vriendinnen die daar stonden en heel gelukkig met mijn twee toppers: Lars en Gert

Op de Coolsingel was het feest! Gewoon echt feest!
Is er nu een hoofdstuk afgesloten? Ik weet het niet, mijn belofte is ingelost, vertrouwen in mijn lijf is gegroeid, maar eigenlijk wil ik verder...ik wil nog een keer, het liefst met deze groep lieve mensen die mij hebben geholpen een droom waar te maken.

Ik weet dat ze er volgend jaar niet allemaal bij zullen zijn maar voor nu bedankt: Carry, (Yvonne), Karin, Chris, Jeanette, Jan, Jos, John, Richard, Petra, Martin, Anja, Thea, Johan, Silvana, Henk, Michael, Basti, Kirstin, (Nelleke), Leen, Bas, Bart, Ferry, Jacquelien en Rolf

Meer foto's en filmpjes volgen nog, maar deze digibeet moet nog even goed gaan uitzoeken hoe ik die enorme hoeveelheid op de juiste manier ga opslaan.
Hieronder een link naar wat ik tot nu toe op youtube verzameld heb.

http://www.youtube.com/playlist?list=PLTY54rc8LgCbq8r4I8wSb66YaJnuk6UuF

Never ending story

Lieve allemaal,

Vandaag heb ik besloten dat dit (voorlopig) mijn laatste blog is. Niet dat er niets meer te delen is, dat niet, mijn verhaal is nog lang niet afgelopen en ik ben ook zeker nog niet uitverteld, maar langzamerhand moeten privé beslommeringen ook maar weer echt privé beslommeringen worden.

Mijn besluit komt niet uit de lucht vallen, maar heeft te maken met het feit dat ik vermoedelijk in herhalingen ga vervallen. De chronische ziekte die ik aan de stamceltransplantatie heb overgehouden zal nog heel lang van zich laten spreken. Dat betekent dat mijn leven er uit zal zien als een golfslagzwembad, met predpillen helemaal hyper en happy (op de bijwerkingen na dan) en in afbouwfases kampend met allerlei lichamelijke ongemakken waardoor ik me minstens 80 voel.

Ik heb net zo'n afbouwfase achter de rug, de klachten begonnen al in april met dat griepje wat zoveel verprutst heeft. De laatste maand voelde ik me elke dag een miniem beetje slechter worden, dat ging zo geleidelijk dat ik elke dag opnieuw dacht: "nee ik bel niet naar de Daniel, het valt wel mee." En elke dag merkte ik weer dat er ergens weer een pijnlijk plekje bij gekomen was of dat een bepaalde beweging niet (helemaal) meer lukte.
Dus toen de arts vrijdag vertelde dat er toch weer sprake was van een omgekeerde afstoting, was ik niet verbaasd. Mijn doos met dagelijkse snoepjes is dus weer zo goed gevuld dat ik er een volledig ontbijt aan heb. Het goede nieuws is dat de pijnklachten meteen beduidend minder worden en mijn energiepotje weer volstroomt.
Jammer dat een toename van vetweefsel me zullen verhinderen in een fleurig zomerjurkje te gaan flaneren. Dus maar goed dat we op camping Khof blijven dit jaar. Alhoewel het voor mij wel beter is als ik bij de echte doorbraak even (of wat langer) naar elders vertrek. Met bouwstoffen kunnen schimmels vrijkomen, en één van de bijwerkingen van prednison is helaas dat ook mijn weerstand weer wat minder zal worden. Waakzaamheid geboden dus!

Afgelopen week is toch de WIA aanvraag de deur uitgegaan. Ik heb een halfjaar kunnen proberen of werken nog lukte en heb door de golfbewegingen gerealiseerd dat ik in goede periodes heel veel aan kan, maar tijdens een afbouwfase lukt het nauwelijks de helft van de tijd aanwezig te zijn. Het is nu aan het UWV hoe mijn werktoekomst eruit zal gaan zien.

Zo ligt er ook nog een spannend stukje bij het cbr...duimen dat ik binnenkort weer mag autorijden!

Spijt van het afgelopen halfjaar? Nee ik ben blij dat ik alles geprobeerd heb en dat ik heb ondervonden wat mijn mogelijkheden zijn en waar mijn grenzen liggen.

Jullie zien aan dit verhaal wel dat ik nog lang niet uitverteld ben, dus wil je weten hoe dit verder gaat...? Bel, mail, app, schrijf, kom langs, ga mee wandelen of fietsen of wat dan ook...ik heb altijd genoten van alle aandacht, had het ook zeker nodig en juist omdat dit verhaal nog lang niet klaar is kan ik het ook zeker in de toekomst gebruiken.

Liefs Annemarie

op weg naar een nieuwe keuken

Hej allemaal,

Het was een zware dobber om het pinksterweekend goed door te komen. De beslissing om niet mee te gaan naar Hamburg was de enige juiste, want ik liep nog flink te hoesten. Toch ben ik vrijdag heel stoer de groep gaan uitzwaaien en was ik maandag voor dag en dauw langs de route present om ze op te halen. Eindelijk tegen drieën, daar kwamen ze...mee door Barendrecht en langs de Daniel (door de hectiek vergat ik te genieten en af te stappen)...op naar de Coolsingel. Wat duurde het wachten lang, iedereen stond opgelucht te feesten...mijn feestje komt volgend jaar! Moe en versleten alsof ik hoogstpersoonlijk uit Hamburg was komen fietsen kwam ik s avonds toch met mijn eerste Roparun medaille naar huis!

1 juni weer naar de poli. Daar gaf de arts aan dat mijn weerstand zich weer goed aan het herstellen is en dat het werken met de kinderen geen probleem moet opleveren. De opgelopen infecties verbeteren in wezen gewoon mijn eigen immuunsysteem weer. Wel rustig aan doen en goed naar mijn lijf luisteren.

Ondertussen rustig aan mijn werk weer aan het opstarten, en thuis afleiding genoeg want de verbouwing is gestart!
Er liggen dus alweer plenty nieuwe plannen en uitdagingen.

2 juni, eindelijk kon de al 3 keer uitgestelde afspraak bij de dermatoloog doorgaan. Hij was goed ingeseind door de Daniel en nam goed notitie van alle plekken. Gelukkig was alles goed en stelde hij een jaarlijkse controle voor.

3 juni ook de fysio fitness weer opgestart. Ik heb op het ogenblik veel last van "te korte spieren". Dit kan diverse oorzaken hebben, belangrijk is veel te bewegen en ook hierbij goed te luisteren naar mijn lichaam. Vooral het opstarten s morgens is erg lastig!

4 juni, gesprek over werk, UWV en WIA, ingewikkeld want ik ben niet in een standaard hokje te plaatsen. Aanmelding voor de keuring gaat in goed overleg met hoofd personeelszaken en de mij toegewezen coach gaat mee naar de gesprekken. We zullen wel zien welk scenario eruit gaat komen.
Ik blijf hoe dan ook aan het werk en daarnaast blijf ik een heleboel andere leuke dingen doen.

Groetjes Annemarie

Hoest (hoe is 't) met de roparun?

1 mei
Ze waarschuwen je er in de Daniël voortdurend voor: na stamceltransplantatie ben je gewoon vatbaarder voor infecties, maar ja ik had toch het gevoel eindelijk een beetje een zondagskind te zijn wat de dans een beetje ontsprong. Blijkt toch dat het langdurig gebruik van prednison nu zijn tol gaat eisen.
Dus 3 weken na de vorige verkoudheid kon ik opnieuw aan de bak. Nu zonder dokter gewoon op tijd binnen blijven en rustig uitzieken. Maar stilzitten met zoveel onrust in je kop en rusteloosheid in je lijf valt niet mee, alhoewel ik 's morgens juist weer heel veel moeite heb om op gang te komen...

Conditioneel moet ik hierna natuurlijk weer flink aan de slag, want alles wat ik zo mooi had opgebouwd is weer lekker in elkaar gedonderd. Maar goed dat ik mezelf doelen blijf stellen zoals aan de roparun, werk en verbouwing...dat houdt me gemotiveerd om na het dal weer omhoog te klimmen.

Ik kom er wel, t duurt alleen even...

8 mei
Alleen toen ik potverdr...weer net een beetje boven jan was, weer verhoging, hoesten en snotverkouden, met geen mogelijkheid 's morgens op gang te komen. Dus toch maar even de poli gebeld voor advies. Tja en de enige gebruiksaanwijzing die ze je dan zo kort voor het weekend kunnen geven is dat je je temperatuur goed in de gaten moet houden. Constant 38,5 richting de 39, dan contact opnemen met de afdeling. Zo niet dan rustig uitzieken en maandag een (telefonisch) consult. 
Beetje jammer dit, moest wel mijn roparunteam-lunch bij de Elf Ranken af zeggen. Als de rest maar wel door kan gaan, ik begin 'm een beetje te knijpen.

12 mei
Lamlendig het weekend doorgekomen, maandag lukte het alweer iets beter maar ondanks dat wilde de hematoloog me toch zien. Dus dinsdag onder strikte voorzorgsmaatregelen, want stel dat ik een virus onder de leden heb, dan ben ik een gevaar voor andere patiënten, naar de hoofdingang van het ziekenhuis. Daar moest ik in de gangen en bij de longfoto een mondkapje voor, zat ik in een isolatiekamertje en waren de bloedprikker en de dokter als marsmannetjes vermomd.
Uit de longfoto's en het bloed kwam gelukkig niks schrikbarends tevoorschijn, wel hoorde de dokter wat geknisper onderin mijn longen. Dit duidt vermoedelijk (in combinatie met mijn omschrijving hoe ik me voel en gevoeld heb) op een op zijn retour zijnd virus.
Met de moeilijke opdracht veel te rusten en goed naar mijn lijf te luisteren werd ik na een goed en bemoedigend gesprek weer naar huis gestuurd. Het virus lijkt op zijn retour, maar niet goed opletten kan bij een verzwakt lichaam een bijkomende bacteriële infectie opleveren die het ziektebeeld weer verslechterd en waarvoor behandeling met antibiotica nodig is.

Verstand en gevoel zijn nu verschrikkelijk strijd aan het leveren met elkaar. Ik wil zo graag aan het Roparunfeestje meedoen waar ik al maanden naar toe aan het werken ben en wat conditioneel ook echt mogelijk was...en dat wordt dan door zo'n stom virus de das omgedaan. Maar je gezondheid op het spel zetten voor een feestje wat volgend jaar ook kan...? Zijn er nog tussenoplossingen? We zullen het zien, komt tijd komt raad. En misschien sta ik dus gewoon langs de kant dit jaar en moet ik me vooral bewust zijn wat ik het afgelopen jaar allemaal bereikt heb en waar ik best trots op en vooral blij mee mag zijn.
Ik voel me alleen als Maarten van der Weijden die zijn 10 km niet mag zwemmen.

15 mei
Opgelucht en verdrietig. Verstandige beslissingen zijn niet de leukste! 
Ik fiets niet mee, ik ga zelfs niet naar Hamburg, maar er zit wel opbouw in mijn verhaal:
- 2 jaar geleden in de serre van de Daniel
- vorig jaar met een gipspootje langs de kant
- nu lid van een geweldig team, fietsend door Barendrecht en langs de Daniel
- volgend jaar...

Je moet nu eenmaal plannen maken in het leven!

aanrommelen

Hej allemaal,

Afgelopen vrijdag naar de poli geweest, daar was gelukkig alles weer in orde. Wel even uitgebreid gesproken over het feit dat ik vorige week weer alle alarmbellen in werking had gesteld. Wat begon met een beetje keelpijn, werd een stevige hoest. Geen koorts dus naar de huisarts en omdat antibiotica in mijn geval geen zin heeft schreef hij codeïne voor. Ik had eigenlijk door dat gedoe in december/ januari gewaarschuwd moeten zijn: elke verandering in medicatie doet weer iets met mijn lijf. En dus ook nu... ik voelde me alleen maar beroerder worden. Huisarts weer gebeld, codeïne gestopt en ouderwets uitzieken dan maar. Jammer want een week niet werken, betekent daarna weer dubbel zo hard investeren om alles voor mezelf weer op de rit te krijgen. Gelukkig is het allemaal weer gelukt. Het enige wat even op de lange termijn rit gezet is, is de dermatoloog.

Gelukkig was 26 en 27 april voldoende hersteld om aan de trainingsrit voor de Roparun mee te kunnen doen. Vanuit Leerdam naar huis, op de foto hieronder zijn we er bijna.......

De dag erna hebben we ons beste beentje voor gezet om zoveel mogelijk "rommel" aan de man te brengen. Gelukkig waren de weergoden ons nu wel een keer gunstig gezind en zo hebben we ons potje voor het goede doel weer aardig bij kunnen vullen.

Doordat we over 4 weken op vrijdag al naar Hamburg vertrekken kan ik die dag niet naar de poli. Dan maar 1 juni, dat wordt dus weer zo'n weekje vol doktoren en andere belangrijke afspraken...

tot gauw, liefs Annemarie 

onze officiële sponsors-gezocht-brief

Energie Team Barendrecht

Beste allemaal,

Graag wil ik jullie nader informeren over ons Roparun team EnergieTeam Barendrecht (Team 160). Het komende jaar doen wij voor de 8e keer mee aan de Roparun: ons team van 24 personen volbrengt een non-stop estafette loop over ruim 550 kilometer in drie dagen tijd van 23 – 25 Mei 2015. www.roparun.nl

Het Energie Team Barendrecht zet zit al jaren in voor het Roparun motto: “Leven toevoegen aan de dagen als er geen dagen meer toe te voegen zijn aan het leven.” Dit jaar speciaal voor palliatieve oncologische zorg in de eigen gemeente. Wij hebben de Elf Ranken recentelijk ondersteund bij het indienen van een aanvraag voor het opknappen van de binnentuin, deze is gehonoreerd zoals u in de dagbladen hebt kunnen lezen!

Graag wil ik jullie vragen om te overwegen ook een donatie te doen aan de Roparun. Dit kan door naar de www.Roparun.nl website te gaan, te klikken op de donatiemodule-banner bovenaan en onder vermelding van ons team 160 en uw donatie te doen.
Heeft u vragen mail dan gerust of laat een berichtje achter op dit blog.

Met vriendelijke groet namens Energie Team Barendrecht,
Xxx Annemarie 

www.energieteambarendrecht.nl

Energie Team Barendrecht​​

energieteambarendrecht@gmail.com